0 Likes
پیام مفیدی هنرمند، فیلمساز و با جرأت می توان گفت شاعرایرانی است که ایده ی تجربه گری را یک قدم فراتر برده است. در فیلم شاعر کشی او ، هماهنگی میان هنرها را می توان ازجنس آثار واگنر و جان کِیج دانست. ریچارد واگنر ایده ی "موسیقی آینده" یا Zukunfsmusik را رواج داد که در آن هماهنگی میان موسیقی، اجرا و شعر را مطرح کرد. از آن پس، هنرمندان بسیاری در طول تاریخ که بر آن بودند موسیقی را نقاشی و شعر را اجرا کنند، این یگانگی را بکار گرفتند. بعدها، جان کِیج، برای نشان دادن جلوه¬های دیداری توأم با شعر و صدا بر صحنه، با الهام از تئوری رنگ، نمایش هایی خلق کرد.
پیوند میان تصویر، شعر و صدا در فیلم پیام آن قدر محکم است که می توان به راحتی در دریایی از احساساتِ خالص، رها از همه خستگی های ناشی از زندگی روزمره، غرق و دراین سفر شاعرانه، خالی از هر مقدمه و پایان، شناور شد. بسیار خوشایند است اثری هنری اصراری بر تمرکزِ بیهوده ای که بی گمان قوه تخیل مخاطب را دست کم می گیرد نداشته باشد و درعوض، به او اجازه دهد تحت تأثیر زیبایی اثر قرار گرفته و در ذهن خود به گذشته سفر کند و به خاطراتی بازگردد که سرچشمه تمام زیبایی های بی همتا و بی سابقه ی گذشته بوده است.
مجموعه ی نقاشی های پیام مفیدی با عنوان خاطرات منهدم، کیفیت های مستتر درآثار (از منظر اخلاق) اندوهبار هنرمندانِ بزرگ گذشته چون گویا و موریلو را تداعی می کند؛ البته کیفیت هایی که در حال و هوای آثار مستترند و نه در تکنیک آن ها. در پسِ جوهر، رنگ و خطوط این آثار، ردهایی از اندوه شخصی و همگانی نهفته است که موجب می شود مخاطب ارتباطی صمیمانه با تک تک این آثار برقرار کند. جستجو ی بی همتا و جاودانه ی زیبایی که ممکن است در مواجهه نخست با این نقاشی ها دریافت ما را از مسیر منحرف کند، در نهایت پس از مدتی به طور خودآگاه یا ناخودآگاه عیان شده و به خود می آییم که آری ما هم با همان ادراک انسانی، ضعیف و شکننده سروکار داریم و برای ما هم اغلب این بازپس نگری های تکه تکه غرق در غم و اندوه اند.
در مواجهه با رویدادی که ما را به خود مشغول کرده است، مکانیسم دفاعی را که طی سالیان تکامل و آموزش برای محافظت از ما طراحی شده است بکار می گیریم. این آماده سازی ها که از دوران کودکی آغاز شده اند موجب می شوند خود را به هر شرایطی فارغ از پیامد های دشوار یا هولناک آن - وفق دهیم و به این ترتیب با آن کنار آییم و چه بسا در اغلب مواقع در غلبه بر اوضاع نامساعد پیروز شویم. هرچند که از هر تجربه، چیزی با ما می ماند که گاهی آنقدر در درونمان عمیق دفن شده است که بعدها هر چقدر هم که تلاش کنیم، قادر به بازگویی آن نخواهیم بود اما همچنان در ناخودآگاهمان باقی می ماند و رفتارمان را تعیین کرده و بر تصمیماتمان تاثیر می گذارد. ما با عشق، اشتیاق و فقدان هم به همین ترتیب رفتار می کنیم. آن چه زیبا می یابیم می تواند تا زمانی که در مقابل یک موجود، موضوع یا تصویر زیبای دیگر قرار گیریم به دست فراموشی سپرده شود. وقتی با یک تصویر، صدا یا رشته ای از کلمات مواجه می شویم، این خاطرات، به اشکالی چند تکه و گاهی هم مضطرب کننده بیرون می زنند و در عوض در ما احساسی آن چنان سرخوش بوجود می آورند که ناچار به قبول آن به عنوان رویدادی خطیر می شویم، نه به دلیل به خاطر آوردن ترس ها و خطرهایی که با آن مواجه بوده ایم بلکه به دلیل احساس شرممان از دست کشیدن از آن ها.
آثار پیام مفیدی بدلیل بهره گیری او از تصاویری که در سراسر جهان قابل درک است و هم چنین تکنیک و شیوه ای که برای ارائه ی آثار خود برگزیده چنین تاثیراتی بر ذهنمان می گذارد. آثار او ناخودآگاهِ پنهان ما را با روشی رویایی، بی نظیر و استثنایی بیدار می کند و موجب می شود زندگی و خاطرات خود را به یاد آوریم و هنرمند و رنج او را، نه به دلیل بی عدالتی بلکه به دلیل ضعف-های خودمان، درک می کنیم. هر چند در نگاه اول با بد شکلی مواجهیم، اما زیبایی را تشخیص می دهیم و به زودی متوجه می-شویم که این بد شکلی ها در اصل تکه های از هم گسیخته خاطراتمان هستند که به یادمان می آیند تا به ما کمک کنند تصمیماتی بهتر، عاقلانه تر و آگاهانه تر بگیریم.
...
Overview and HistoryTehran is the capital of Iran and the largest city in the Middle East, with a population of fifteen million people living under the peaks of the Alborz mountain range.Although archaeological evidence places human activity around Tehran back into the years 6000BC, the city was not mentioned in any writings until much later, in the thirteenth century. It's a relatively new city by Iranian standards.But Tehran was a well-known village in the ninth century. It grew rapidly when its neighboring city, Rhages, was destroyed by Mongolian raiders. Many people fled to Tehran.In the seventeenth century Tehran became home to the rulers of the Safavid Dynasty. This is the period when the wall around the city was first constructed. Tehran became the capital of Iran in 1795 and amazingly fast growth followed over the next two hundred years.The recent history of Tehran saw construction of apartment complexes and wide avenues in place of the old Persian gardens, to the detriment of the city's cultural history.The city at present is laid out in two general parts. Northern Tehran is more cosmopolitan and expensive, southern Tehran is cheaper and gets the name "downtown."Getting ThereMehrabad airport is the original one which is currently in the process of being replaced by Imam Khomeini International Airport. The new one is farther away from the city but it now receives all the international traffic, so allow an extra hour to get there or back.TransportationTehran driving can be a wild free-for-all like some South American cities, so get ready for shared taxis, confusing bus routes and a brand new shiny metro system to make it all better. To be fair, there is a great highway system here.The metro has four lines, tickets cost 2000IR, and they have segregated cars. The women-only carriages are the last two at the end, FYI.Taxis come in two flavors, shared and private. Private taxis are more expensive but easier to manage for the visiting traveler. Tehran has a mean rush hour starting at seven AM and lasting until 8PM in its evening version. Solution? Motorcycle taxis! They cut through the traffic and any spare nerves you might have left.People and CultureMore than sixty percent of Tehranis were born outside of the city, making it as ethnically and linguistically diverse as the country itself. Tehran is the most secular and liberal city in Iran and as such it attracts students from all over the country.Things to do, RecommendationsTake the metro to the Tehran Bazaar at the stop "Panzda Gordad". There you can find anything and everything -- shoes, clothes, food, gold, machines and more. Just for the sight of it alone you should take a trip there.If you like being outside, go to Darband and drink tea in a traditional setting. Tehranis love a good picnic and there are plenty of parks to enjoy. Try Mellat park on a friday (fridays are public holidays), or maybe Park Daneshjou, Saaii or Jamshidieh.Remember to go upstairs and have a look around, always always always! The Azadi Tower should fit the bill; it was constructed to commemorate the 2500th anniversary of the Persian Empire.Tehran is also full of museums such as:the Contemporary Art Museumthe Abghine Musuem (glass works)the 19th century Golestan Royal Palace museumthe museum of carpets (!!!)Reza Abbasi Museum of extraordinary miniaturesand most stunning of all,the Crown Jewels Museum which holds the largest pink diamond in the world and many other jaw-dropping jewels.Text by Steve Smith.