1 Like
شرقِ بدونِ اشاره
برای من، پرتره، تنها یک تصویر از درون ذهن به بیرون نیست . پرترهها، بهویژه خویشْنگارهها، میتوانند همچون آیینه باشند. چهره را چون تكه تكه های خُردِ آیینهای خیال كنید كه هر یك چیزی را از شما بازمیتابد، نشانی از جایی كه دَمی در آن درنگ كردهاید. بگذارید بگویم چون آستانهای برای گذار. گاه در ساحلی آرام و روشن قدم گذاشتهاید و گاه در جنگلی خوفناك و سیاه
در مقام دختری از این سرزمین، از تناقضهای جامعهای كه در آن زیستهام تأثیر گرفتهام، تناقض ها و تقابل هایی كه گاه قالبی قاعدهمند گرفتهاند و آنچه كردهام تنها آن بوده كه آنها را در ذهن خویش بازآرایی و احیا كنم، تا متعارف و بدیهی جلوه نكنند. همچون پیكری كه در جدال با بیماری، نشانههای مرض را، آنگاه كه در تب میسوزد و غرق در عرق است، آشكار میكند. گویی بدن در كارِ پالودنِ ناپاكیها و رها شدن از آنهاست پیش از آنكه به آنها خو بگیرد
این ناسازگارى درون و برون، خود را در قالب نوعی فراواقع گراییِ مالیخولیایی در هنر من صورت بندی میكند. بالیدن در جامعهای پدرسالار مرا وا میدارد به خود از منظری مردانه نگاه كنم، اما در همان حال، چشمانداز دیگری هم پیش رویم می گشاید، كه مقابل این مردسالاری قد علم كنم؛ برای آنكه آماده ی نبرد شوم، چهرهام را میآرایم.
دختركان اینجا آنچه میخواهند میپوشند، مو و چهره می آرایند، و می روند تا با دوستان شان در فضایی بسته شادخوارانه مهمانی كنند، اما پیوسته اندیشناكِ زمان هستند، تشویش آنها را فرا میگیرد و چه اهمیتی دارد چه زمانی را صرفِ خود كردهاند؛ اضطراب هنوز آنجا در انتظار آنهاست. شاید به همین علت، پیكره های من چهره هایی بیحالت و عاری از بیان و بدون چشم دارند. شخصیت ها سخت می كوشند با زرق و برق خود را برای جبران آنچه در درون فاقد آن هستند، بیارایند
همچون بسیاری از دختران ایرانی و هم هنرمندان ایرانی، من هم از منابع تصویریِ معاصر كه از اینترنت و رسانههای دیگر در دسترسام قرار میگیرند، استفاده میبرم.
در مجموعه كارهای جدیدم، من همان دختری هستم كه به حافظه ی بصریام رجوع می كنم؛ حافظهای كه انباشته از دادههای برآمده از تصویرهای رسانهای است، اما با مضمون های برگرفته از آنچه خودم در خیابان های شهرم – تهران - تجربه می كنم، در هم میآمیزد. تهرانی كه جریان و سیلانی مداوم است، و پیوسته پوسته ی آن با موقعیت های جدیدی كه هر روز پیش میآیند دستخوش دگرگونی میشود، و ما را بیآنكه پذیرای آنها باشیم یا نه، تحت تأثیر قرار میدهند. جغرافیایی كه با سیاست به هر شکلی می توان دیدش به جز آن چیزی که در نقشه است.
...
Overview and HistoryTehran is the capital of Iran and the largest city in the Middle East, with a population of fifteen million people living under the peaks of the Alborz mountain range.Although archaeological evidence places human activity around Tehran back into the years 6000BC, the city was not mentioned in any writings until much later, in the thirteenth century. It's a relatively new city by Iranian standards.But Tehran was a well-known village in the ninth century. It grew rapidly when its neighboring city, Rhages, was destroyed by Mongolian raiders. Many people fled to Tehran.In the seventeenth century Tehran became home to the rulers of the Safavid Dynasty. This is the period when the wall around the city was first constructed. Tehran became the capital of Iran in 1795 and amazingly fast growth followed over the next two hundred years.The recent history of Tehran saw construction of apartment complexes and wide avenues in place of the old Persian gardens, to the detriment of the city's cultural history.The city at present is laid out in two general parts. Northern Tehran is more cosmopolitan and expensive, southern Tehran is cheaper and gets the name "downtown."Getting ThereMehrabad airport is the original one which is currently in the process of being replaced by Imam Khomeini International Airport. The new one is farther away from the city but it now receives all the international traffic, so allow an extra hour to get there or back.TransportationTehran driving can be a wild free-for-all like some South American cities, so get ready for shared taxis, confusing bus routes and a brand new shiny metro system to make it all better. To be fair, there is a great highway system here.The metro has four lines, tickets cost 2000IR, and they have segregated cars. The women-only carriages are the last two at the end, FYI.Taxis come in two flavors, shared and private. Private taxis are more expensive but easier to manage for the visiting traveler. Tehran has a mean rush hour starting at seven AM and lasting until 8PM in its evening version. Solution? Motorcycle taxis! They cut through the traffic and any spare nerves you might have left.People and CultureMore than sixty percent of Tehranis were born outside of the city, making it as ethnically and linguistically diverse as the country itself. Tehran is the most secular and liberal city in Iran and as such it attracts students from all over the country.Things to do, RecommendationsTake the metro to the Tehran Bazaar at the stop "Panzda Gordad". There you can find anything and everything -- shoes, clothes, food, gold, machines and more. Just for the sight of it alone you should take a trip there.If you like being outside, go to Darband and drink tea in a traditional setting. Tehranis love a good picnic and there are plenty of parks to enjoy. Try Mellat park on a friday (fridays are public holidays), or maybe Park Daneshjou, Saaii or Jamshidieh.Remember to go upstairs and have a look around, always always always! The Azadi Tower should fit the bill; it was constructed to commemorate the 2500th anniversary of the Persian Empire.Tehran is also full of museums such as:the Contemporary Art Museumthe Abghine Musuem (glass works)the 19th century Golestan Royal Palace museumthe museum of carpets (!!!)Reza Abbasi Museum of extraordinary miniaturesand most stunning of all,the Crown Jewels Museum which holds the largest pink diamond in the world and many other jaw-dropping jewels.Text by Steve Smith.