4 Likes
داستان دو شهر
تهران کجاست؟ آرمیده بر دامنهٔ زیبای البرز، پوشیده در ابری از غبار. تهران چیست؟ کلانشهر پهناوری که پروتئوس‌وار، مایع و بی‌چهره، در کوهپایه سرازیر می‌شود و سیمای خاکستری‌اش پیوسته تغییر می‌کند. تهران، به خلاف بسیاری از پایتخت‌های بزرگ، بی‌پروایی برای آیندگان، پیوسته از هویت خود تهی می‌شود.
اشلینگ حق‌شناس چهرهٔ شهر کودکی‌‌اش را، با دقت فراوان و جزئیات بسیار، صاف و روشن در ذهن نگاه داشته و از آن محافظت می‌کند. این دغدغه‌ای است که خودش آن را همگانی می‌پندارد. اما بسیاری از ما تهرانی‌ها به محو شدن حافظهٔ بستر خاطراتمان عادت کرده‌ایم. ضربه‌هایی که او را پیوسته نگران می‌دارد، بر وجدان بسیاری از ما چندان کارگر نیست. حافظهٔ تصویری او اما، بی‌رحمانه چهرهٔ قدیمی شهر را به رُخش می‌کشد؛ و جابه‌جا شدن کوچه‌باغ‌ها با برج‌‌ها و مراکز خرید او را پیوسته می‌آزارد. هر برجِ صدرنگِ درخشانِ سربه‌فلک‌کشیده‌ای که مایهٔ بهجت خاطر اهل مصرف و خرید است، چون خاری به چشم او فرو می‌رود. اشلینگ عادت نمی‌کند.
او طی روندی پنج‌ساله کوشید با عکاسی وظیفهٔ ثبت و حفظ این خاطرات را به انجام برساند و گذشته‌ای را که چون خطوط چهره بر گوشه و کنار شهر حک شده به قالب تصویر درآورد. عکاسی از زوایای محله‌های تهران و بیرون و درون خانه‌‌های قدیمی، مستندسازی‌هایی بودند که گاه بی‌درنگی پیش از تخریب آن سراها صورت گرفتند. اما او مبتلا به گونه‌ای حس‌آمیزی هم هست. نام‌های محله‌ها برایش رنگ و بو دارند. او می‌خواست این رنگ‌ها را گره‌خورده با محله‌ها به تصویر بکشد. رنگ‌هایی که تهماندهٔ خطراتی‌اند که با تهماندهٔ تهرانش در می‌آمیزند.
در ذهن او شهری هست موازی با تهرانی که روزانه در آن می‌زیَد. شهری که حافظه‌اش ثبت کرده. او گاه تکه‌هایی از آن شهر را در این یکی می‌بیند و بدینسان یک لحظه پیوندی بین این دو رقم می‌خورد؛ و زنجیره‌ای از این تداعی‌ها این دو شهر موازی را تا ابد به هم می‌پیوندد. در روند سریع تغییر چهرهٔ تهران، اما، هر از گاه، یکی از این حلقه‌ها ناپدید می‌شود؛ و بدینسان، آن شهر دیگر، پیوسته بیش از پیش اتصال خود را با شهر روزمره از دست می‌دهد و در خلاء شناور می‌شود. اشلینگ به دنبال حفظ این حلقه‌ها، پی‌گیرانه می‌کوشد از محو شدن بسترهایی که خاطره‌اش در آنها رنگ و بوی ایام گذشته را جای‌گزین کرده جلوگیری کند، مسئولیت حراست از خاطرهٔ جمعی را به عهده بگیرد، و آن شهر گریزان را به عالم واقع برگرداند.
از شهر ما گوشه‌ای دست‌نخورده نمی‌ماند که به یادگار به نسل بعدمان نشان دهیم. چه رسد به درختان صدساله، یا بناهایی که ردّ پای مادیِ تاریخ شهرند، در تار و پودشان داستان‌هایی تنیده‌اندِ و در بسترشان می‌شود رخدادهای مهم این سرزمین را دید و به یاد داشت و به آیندگان نشان داد. در این مجموعه نقاشی‌ها، اشلینگ حق‌شناس به مصاف این دغدغه رفته است. تجربهٔ زیستهٔ او در دو شهر موازی، دعوتی است تا محله‌های تهران را در این قاب‌ها احساس کنیم، تا شاید خاطراتمان فصل مشترکی، هرچند از دست رفته، بیابد.
هلیا دارابی
The first question I am always asked is: You stayed? Why? You could have left….. easily, years ago……
I am a Tehrani! Tehran is my home.
The Tehran of my childhood is not what you see. Over the past 40 years parts of Tehran have completely changed as though the city I knew is a distant memory.
My Tehran is disappearing before my eyes. It is changing into a scary ugly concrete monster. It is rapidly changing and the people who have moved here have no sense of belonging. I love the city I see, but it only exists in my memory, it as though there is a city co-existing parallel to this Tehran, and that is the city I paint.
I am a Tehrani but Tehran is no longer my city.
I clearly remember the weekends of Tehran and going for walks and drives with my parents. My Tehran has colours, each neighbourhood and street with its own colour and a smell. These colours are now replaced with concrete, stone and strange forms. To this day when someone mentions a neighbourhood I imagine the colours. Colours and scents which come from trees, gardens, swimming pools and even public hangings in city squares, the colour of memories whether good or bad.
There are many trees, houses and streets that will always remain in my memory though they disappeared years ago. In this collection I have tried to share my colours with you, before they become a faded memory.
These are some of the colours of my vanished Tehran.
...
Overview and HistoryTehran is the capital of Iran and the largest city in the Middle East, with a population of fifteen million people living under the peaks of the Alborz mountain range.Although archaeological evidence places human activity around Tehran back into the years 6000BC, the city was not mentioned in any writings until much later, in the thirteenth century. It's a relatively new city by Iranian standards.But Tehran was a well-known village in the ninth century. It grew rapidly when its neighboring city, Rhages, was destroyed by Mongolian raiders. Many people fled to Tehran.In the seventeenth century Tehran became home to the rulers of the Safavid Dynasty. This is the period when the wall around the city was first constructed. Tehran became the capital of Iran in 1795 and amazingly fast growth followed over the next two hundred years.The recent history of Tehran saw construction of apartment complexes and wide avenues in place of the old Persian gardens, to the detriment of the city's cultural history.The city at present is laid out in two general parts. Northern Tehran is more cosmopolitan and expensive, southern Tehran is cheaper and gets the name "downtown."Getting ThereMehrabad airport is the original one which is currently in the process of being replaced by Imam Khomeini International Airport. The new one is farther away from the city but it now receives all the international traffic, so allow an extra hour to get there or back.TransportationTehran driving can be a wild free-for-all like some South American cities, so get ready for shared taxis, confusing bus routes and a brand new shiny metro system to make it all better. To be fair, there is a great highway system here.The metro has four lines, tickets cost 2000IR, and they have segregated cars. The women-only carriages are the last two at the end, FYI.Taxis come in two flavors, shared and private. Private taxis are more expensive but easier to manage for the visiting traveler. Tehran has a mean rush hour starting at seven AM and lasting until 8PM in its evening version. Solution? Motorcycle taxis! They cut through the traffic and any spare nerves you might have left.People and CultureMore than sixty percent of Tehranis were born outside of the city, making it as ethnically and linguistically diverse as the country itself. Tehran is the most secular and liberal city in Iran and as such it attracts students from all over the country.Things to do, RecommendationsTake the metro to the Tehran Bazaar at the stop "Panzda Gordad". There you can find anything and everything -- shoes, clothes, food, gold, machines and more. Just for the sight of it alone you should take a trip there.If you like being outside, go to Darband and drink tea in a traditional setting. Tehranis love a good picnic and there are plenty of parks to enjoy. Try Mellat park on a friday (fridays are public holidays), or maybe Park Daneshjou, Saaii or Jamshidieh.Remember to go upstairs and have a look around, always always always! The Azadi Tower should fit the bill; it was constructed to commemorate the 2500th anniversary of the Persian Empire.Tehran is also full of museums such as:the Contemporary Art Museumthe Abghine Musuem (glass works)the 19th century Golestan Royal Palace museumthe museum of carpets (!!!)Reza Abbasi Museum of extraordinary miniaturesand most stunning of all,the Crown Jewels Museum which holds the largest pink diamond in the world and many other jaw-dropping jewels.Text by Steve Smith.
